Het spontane netwerk door het internet

Het was een spannende tijd: eerst was er email en nieuwsbrieven, toen begonnen mensen te bloggen. Het internet was al spannend en werd steeds spannender – het leek alsof er geen eind leek te komen aan de opvolgende verrassingen. Je zag namen (meestal alias, mijn was webwolff bijvoorbeeld) en je kreeg een voorkeur voor hun meningen, belevenissen en emoties.

Ik werd bijvoorbeeld lid van Brainstorms, de privé community van een ouderwetse community-bouwer, Howard Rheingold. Niet alleen was hij een oude hippie, hij had al diverse boeken geschreven over dat fenomeen “community”.

In rap tempo kwamen er steeds meer dingen bij: Higherlevel (een forum voor startende ondernemers), Online Tuesday (voor online marketeers in A’dam), mede ondersteund door Marketingfacts en Frankwatching, waaraan weer tientallen/honderden bloggers meeschreven, Frank schreef niet alleen zijn Frank.ly, maar schreef ook over Getting Things Done en gaf cursussen Evernote.

Kortom: het was het zoveelste begin in het internet tijdperk: het menselijke netwerk werd zichtbaar en vindbaar. We konden elkaar volgen en met elkaar praten – en samen organiseren.

We kenden elkaar eerst van Twitter en daarna pas zagen we elkaar bij events en congressen. Online Tuesday was al een tijdje begonnen en Mobile Monday zorgde ervoor dat we loskwamen van onze desktops en met onze mobiele telefoons de wereld veroverden. Wij waren de eersten die de zalen van TheNextWeb bevolkten, erover blogden en Twitter volschreven. Die nieuwe dingen, nieuwe features uitprobeerden. En die nieuwe dingen samen “uitvonden”.

We waren een groep, met dezelfde interesse en motivatie: we waren bezig met de toekomst van het internet. We werden bespot door “echte” marketeers, communicators, designers, maar we bleven doorgaan. De spot maakte ons alleen maar hechter.

Wat ook zo mooi was: we organiseerden zo snel en spontaan. Een borrel, een avond, een congres: er waren geen gevestigde namen voor nodig, geen bestuurders, verenigingen, stichtingen – het ontsprong.
Je moest er alleen moeite voor willen doen om soms een avond mee te maken die niet leuk was (maar dan waren er altijd mensen uit de groep met wie je het wel leuk kon vinden).

We zijn natuurlijk verder gegaan en gegroeid: mensen gingen meer en meer hun eigen ding doen en dat was natuurlijk alleen maar goed: zo hoort het als je “ding” een succes wordt. Erwin schreef een boek over online communities en organiseerde er zelf een om zich heen met Fast Moving Targets. Ik zette Digital Wednesday op in Eindhoven. Al die tijd hielden we contact – dagelijks veelal. En tijdens vakanties (helaas).

Twitter werd wel steeds minder leuk en toen kwam met een klap Covid. En hielden de events op. De Twitter-borrels, de “we spreken af bij dat event”. We waren natuurlijk ook flink wat ouder geworden, dus hoefden we niet elke Eday er meer bij te zijn. En laten we eerlijk zijn: de grote vaart was ook wel uit de innovatie van het internet gegaan. Wij ouderen trokken onze neuzen wat op voor het zoveelste event, waar niet echt iets nieuws uit kwam. Zelfs SXSW wist niet meer zo te verrassen.

Er kwamen steeds meer nare trekjes bij onze social media: Facebook was al snel evil, maar dat boeide niet zo erg. Linkedin was een achterloper die weinig aandacht trok. Maar dat Twitter steeds moeilijker en daarna kwaadaardig werd…dat was een groot teken aan de wand.

En er was een wereld achter het internet, achter de social media: mensen die ziek waren of ziek werden,
die kinderen kregen, trouwden, burnouts kregen, last kregen van Long Covid, scheidden en…stierven.

We zaten met zijn allen in een golf, die begon, zijn hoogtepunt had en daarna omsloeg – om nieuwe golven weer mogelijk te maken.

Ik kan nu mensen tegenkomen die ik voor het laatst 10 jaar geleden heb gezien. Maar we weten van elkaar dat we dezelfde ervaring hebben gehad. Die er nu niet meer is. En in die zin zijn we niet anders dan mensen die bij elkaar in de klas hebben gezeten. Niets meer en minder.

Maar voor mij voelt het meer dan dat. Ik zal ze aankijken en realiseren: we deelden iets moois, waardoor een wereld kon ontstaan, die spannend en prikkelend was. Iets wat ik nooit had willen missen.